Strasznie mnie wzruszyły zdjęcia Twojej mamy anetko78...bije z nich ogromne ciepło.... i.... piękno....żal serce ściska i... szkoda, że nie było nam, wszystkim, którzy tu , na tym forum zagościli, dane spotkać się w innych okolicznościach...
Nie będę nic dodawać, bo wawik, jak zwykle, dotkął samego sedna i ubrał to w słowa....


Anetko, przeniosłam posty dotyczące Twojej Mamusi tutaj... to miejsce pamięci... wspomnień...

anetka 78 własnie wchodziłem do grona forumowiczów gdy wiadomosc o Twojej Mamie spadła na mnie jak grom. Była to pierwsza tak bezposrednia wiadomosc ze ktos przegrał nie równą walkę. Było mi bardzo przykro i pomyslałem Jezu Jedni żegnaja matki inni ojców - kazdy cierpi. Wiem ze Twojemu Tacie jest trudno sie odnależć - kobiety jakos łatwiej sobie radza w takich sytuacjach ja sobie nie wyobrazam mojego Taty jakby został sam dobrze ze Twój Tata ma Ciebie. Myslac o chorobie mego Taty zastanawiam sie czego mnie nauczył, co mi przekazał. Jestem człowiekiem, który nie lubi ludzi, tłoku, hałasu. Nie pałam do obcych szczególna zyczliwoscia a wręcz niechecią.. Czasami z góry uprzedzam sie do innych ze wzgledu na ich pierwsze gesty drobne zachowania. Teraz postanowiłem sobie że to co dla mojego Taty było i wciąż jest najwazniejsze bedzie najwazniejsze i dla mnie DRUGI CZŁOWIEK - dla niego przedewszystkim poszanowanie, usmiech, zyczliwość, zrozumienie, pomoc ale i poswiecenie i wsparcie. Chce by to jak ceni innych mój Tata bez wzgledu na to kim sa jakie maja poglady itd przetrwało we mnie i moze było przydatne innym choc w drobnych sprawach. Dzieki temu bede wiedział ze nawet jezeli Tata odejdzie to najwazniejsza jego nauka choc nigdy nie przekazał mi jej wprost ale pokazał ja swoim zyciem zmieni moje życie i bede lepszym człowiekiem. Moze nawet po to zachorował mój Tata bym docenił wiecej niz dostrzegałem.Pisze to bo w Twojej Mamie z pewnoscią też było cos co mozesz kontynuowac w swoim sercu, postepowaniu, postanowieniu, zyciu. Robiąc to coś poczujesz ze ona jest w Tobie, jest blisko bo Ona tez by cos  tak zrobiła. Poczujesz wtedy ze nie odeszła tak ostatecznie i bez sensu. Przepraszam ze pozwoliłem sobie na tak długi wywód wobec Twojej sytuacji bo przeciez sie nie znamy, ale moze bedzie Tobie łatwiej a jezeli sie myle zapomnij o tym tekscie. Poprostu bardzo mnie wówczas dotkneło ze Twoja mamusia odeszła a zdjecia które zamiesciłas przywoałały wspomnienie Twoich słów z tamtego dnia.
Pozdrawiam
Wojtek

Tak Aniu zdjęcia są cudne.
Czytam właśnie artykuł Dobij mnie, córcia..... Ryczę jak głupia, łzy lecą mi na klawiaturę........
Rok temu na Boże Narodzenie zrobiłam takie zdjęcie grupowe całej naszej rodziny, przez głowę mi wtedy przeszło, że może to będą ostatnie święta z mamą:(
W lipcu jeszcze mamusia była z nami poza Krakowem. Co ja bym dała, żeby przeżyć jeszcze takie wakacje z mamą, z mamusią........
 
Przepraszam Aniu, że tu zamieszczam zdjęcie mojej mamusi, ale chciałam Wam JĄ pokazać

O tak, choroba powoli przygotowała mnie do najgorszego. Chociaż do końca wierzyłam,że mamie uda się wyzdrowieć.
Mama była (nadal jest i będzie ) moją najlepszą przyjaciółką. Mogłam z nią o wszystkim pogadać, miałyśmy podobne gusty...
Nadal nie mogę w to uwierzyć, że nie mam już mamy przy sobie. Miała 57 lat...
Pamiętam ją jeszcze rok temu,  fryzurka,szczupła laska, fajne ciuszki...
A ostatnio? Ogolona głowa, przykości, ciuchy takie jakie mogła na siebie założyć...
Wydaje mi się, że umarła zupełnie inna kobieta, a nie moja mamusia...
Życie jest cholernie nie sprawiedliwe... Łażą po świecie takie Binladeny, czy jacyś mordercy a ktoś kto nikomu nie zrobił krzywdy musiał umrzeć.
A mama tak bardzo chciała żyć. Miała wnuczkę Natalkę (2 latka i 10miesięcy). Muszę teraz bardzo dbać o to aby Natalka nie zapomniała o babci. Natalka cały czas się pyta kiedy Babcia Roma przyjdzie do domu...
Kubuś mój synek ma prawie roczek, on nie będzie babci w ogóle pamiętać...

Przykro mi. Choroba ma w sobie jedną jedyną zaletę-pozwala na łagodne przygotowanie psychiki na najgorsze.Niestety nie wszyscy mieli to szczęście:(

bardzo mi przykro z powodu śmierci Twojej Mamy

anetka78 trzymaj się

Też jestem Tobą, może nie tak na świeżo, ale serce dalej krwawi,
Niestety, im  bardziej się kocha tym cierpienie bardziej nieporęczne.
Ktoś mądrze powiedział, że z tą utratą trzeba się zżyć, i tego Ci życzę

‘’Życie jest łatwiejsze niż się wydaje.
Wystarczy:
godzić się z tym, co nie do przyjęcia,
obywać się bez tego, co niezbędne
i znosić rzeczy  nie do zniesienia.....’’

Anetka78......wczoraj był trudny dzień.... bardzo źle się czułam i...nie zaglądałam na forum.... jakiś dziwny niepokój ogarnął mnie po południu.....dziś wchodzę i... zamarłam
Anetko bardzo mi przykro.... bardzo...
Dzięki violka49, że napisałas tak pięknie...

alwerniAnka napisał:

Nie zgasło... Teraz świeci jeszcze jaśniej...

Tak, teraz mama oświetla drogę pielgrzymią na tej ziemi Tobie i Twoim bliskim... ONA JEST Z WAMI. "Non omnis moriar"- to słowa które niosą nadzieję mimo śmierci....
Anetko :* i na dalsze dni życia... bez mamy, ale przyjdzie czas, że uczucie jakim darzyłaś mamę przelejesz na kogoś, kogo Bóg postawi na Twojej drodze.... ale na to trzeba czasu.. pamięć o mamie nie umrze...

Umarłych wieczność dotąd trwa, dokąd pamięcią im się płaci.
Chwiejna waluta. Nie ma dnia by ktoś wieczności swej nie tracił.
(W.Szymborska)

Mama, będzie wiecznie żyła w Twoich wspomnieniach i tutaj... na naszym forum.. U nas nie ma "chwiejnej waluty" , pamiętaj o tym !!!

Anetka, tak strasznie mi przykro...

nigdy nie wiem co w takiej sytuacji powiedzieć, każde słowo wydaje się wtedy bez sensu i nie na miejscu  wiem co czujesz, wiem jak to boli kiedy odchodzi ktoś bardzo nam bliski, ktoś kogo kochamy ...sama trzy lata temu byłam w takiej samej sytuacji dwa razy w ciągu 11tu miesięcy...siedziałam przy łóżku umierającej mamy na białaczkę a później przy bracie umierającym na chłoniaka

Anetko bądź dzielna pomyśl, że Mamie TAM jest lepiej, że nie cierpi.
Powiem Ci tak jak mnie ktoś powiedział po śmierci brata kiedy nie mogłam się z tym pogodzić: ludzie nie umierają dotąd dokąd są w naszej pamięci

to wiersz dla naszych bliskich [*]

Mam nadzieję ze....
Na anielskich wzgórzach...
Przez chmurki wzniesionych
Dostaliście od Pana naszego
Kącik bezpieczny, wieczną miłością wypełniony.

Niech Wam Aniołowie czas tam umilają
I moje wiersze do uszka cichutko szeptaja.
I pamiętajcie też o mnie-zwykłym męczenniku
Ja pamiętam i będę pamiętać...
Wy w moim sercu zawsze będziecie trwac!