Jasne, ale bałam się, że namieszam

Aniu, czy czegoś potrzebujesz ? Pisz śmiało, bo myślę, że nie tylko ja zaglądam tu codziennie...
Pamętaj, że nie jesteś sama i wciąż jest sztab ludzkich serc gotowych stanąć na głowie, aby było Ci lżej...
Drażni mnie ta cisza, która nastała tutaj. Choć Krzysiek odszedł do lepszego świata, my tu jesteśmy i mamy wspomnienia...
Aniu, przytulam Cię mocno

alwerniAnka napisał:

To znowu tylko ja, ale już NIEDŁUGO odezwie się Ania.

Aniu Kochana, czekamy tu na Ciebie... 

przyniosłam dziś weselszego aniołka - niech sobie tu czeka na Anię

Witajcie!!!
Ciekawa jestem dlaczego mi zabrano net  w tak gorącym dla wszystkich momencie... (ban na glejaku wobec zagrania TPSA to pryszcz!!! Tu już nic nie mogłam zrobić - a tak nawiasem czy ktoś mógłby mi wytłumaczyć, kto kogo wspiera na glejaku po odejściu Krzyśka??? no bo na pewno nie mnie..., skoro nie mam tam dostępu )

Dziś będzie krótko, bo to tymczasowe łącze (niewygodnie mi), na skompletowanie kompa muszę troszkę poczekać (skubany umarł razem z Krzyśkiem- dysk padł ...muszę wszystko zaczynć od nowa!!!!

Przede wszystkim baaardzo Wam dziękuję... za wszystko... za bycie ze mną w najtrudniejszym momencie mojego życia (dotychczas) za piękne wpisy po odejściu Krzyśka.. dziękuję tłumom, które towarzyszyły ostatniej drodze mojego walecznego męża... który padł w ostatniej potyczce...
Nie odszedł na glejaka... tego pokonał... dobrze, że udało mi sie zrobić badanie TK, bo wiem, że w głowie nie było guza..., że to nie glejak  napierał na pień mógu wyłączajc po kolei funkcje życiowe...
Krzyśka zabiła posocznica... nie poradził sobie z nią  na skutek zbyt dużych dawek napromieniowania (przestrzegam przed eksperymentalną radioterapią!!!)

Czuję się trochę dziwnie... bo jakoś wielkigo żalu, rozpaczy, pretensji, poczucia krzywdy, niesprawiedliwości we mnie nie ma (inni mają gorzej... staram sie porównywać z tymi, którym jest ciężej i wtedy potrafię dziękować Bogu za to co mi zgotował, bo wiele zesłał, ale i wiele oszczędził!!!)... całkim spokojnie odałam ubrania Krzyśka do caritasu... nie roniąc przy tym ani jednej łzy... szok???  nie dociera??? a może dotarło zanim Krzysiek umarł...??? teraz pozostaje tylko wyciszenie, spokój i nadzieja na spotkanie i na Jego inną obecność z nami (na razie jej nie odczuwam)... pozostaje tęsknota i smutek, że się razem nie zestarzejemy... i jest we mnie lęk materalny : jak sobie poradzimy finanowo???? Czy podołamy stercie rachunków??? I znowu mały pech => gdyby Krysiek umarł 1 października dostalibyśmy jeszcze jedną rentę... teraz muszą moje dzieci starać się o rodzinną... to trochę potrwa, ale wiem, że znowu przyjaciele Krzyśka nie zawiedli... że była ściepa

Gosia, najmłodsza poradziła sobie ze stratą (na teraz) utożsamiając się z disneyowskim Simbą (sama bym na to nie wpadła), który od Rafiki usłyszał, że MUFASA (tata Simby ) żyje w nim.... tak On żyje w niej!!! I ten mały szkrab ma tego świadomość!!! Pewnie, że pohlipuje przed snem, że tęskni, ale też w ciągu dnia potrafi być radosna, podśpiewuje sobie nawet... myślę, że to wszystko jest WIELKĄ ŁASKĄ OD BOGA, wymodloną przez Was, przez tysiące osób, które otaczają nas modlitwą... bez Niej byłoby nam bardzo ciężko.

Miałam pokusę powiedzieć Bogu słowami piosenki:

"Dziś czuję się jak mrówka , gdy
czyjś but tratuje jej mrowisko.
Czemu mi dałeś wiarę w cud,
a potem odebrałes wszystko???"

ale zrozumiałam, że te wzloty, te małe cuda po drodze były nam potrzebne, żeby przetrwać... Bóg wiedział co robi... niczego mi nie odebrał... z Jego woli Krzysiek musiał odejść...(pozostnie tajemnicą dlczego) ale na Tę wolę byliśmy wszyscy przygotowani (dlatego na forum tak dużo pisałam o nadziei przekracającej bramy śmierci)... Gdyby umarła w nas NADZIEJA, ta ludzka, przyziemna, że może być dobrze, że Krzysiek wygra tę ostatnią potyczkę, jego cierpienie byłoby to nie do zniesienia dla Niego i dla nas... dzięki tym małym, Bożym cudom jesteśmy w jednym kawałku (zmęczeni, trochę popękani, ale cali) i teraz, kiedy odszedł nadal tli się płomyk nadziei, ale świeci nieco innym blaskiem (może toszkę nas oślepia... wymaga czasu zanim nasze oczy się przyzwyczają do tego innego światła - myślę, że tym czasem jest czas żałoby, który trzeba przeżyć świadomie, żeby potem móc iść dalej ).

P.s
Moje odarcie się z prywatności, które pomogło innym, było moim sposobem na stress, zrobiłam to głównie dla siebie (nie jestem tak wspaniałomyślna, jak możnaby przypuszczać), pierwszy odruch był do bólu egoistyczny, potem zauważyłam, że pomaga to innym i... w końcu zorientowałam się, że już nie mam odwrotu, że jestem potrzebna!!! I dobrze mi z tym
Pokazałam całą brzydotę tej choroby... pokazałam, bo dla mnie człowiek zawsze pozostanie człowiekiem.
ECCE HOMO!!! - mówią wklejane przeze mnie zdjęcia.
Kochaliśmy Krzyśka młodego, ładnego, dowcipnego, zawadiackiego, ale również tego cierpiącego, łysego, z zapadniętą czaszką, sparaliżowanego, z "orurowaniem" i bandażami i nadal go KOCHAMY!!!! MIŁOŚĆ NIE UMIERA!!! (tutaj muszę napisać o ciekawym spostrzeżeniu mojej Kasi: dzieci, które zostają osierocone, mają się lepiej od tych, które są ofiarą rozwodu rodziców, bo w drugim przypadku zostaje zabita MIŁOŚĆ pomiędzy rodzicami, a to jest ogromna trauma, większa chyba od utraty rodzica, który KOCHAŁ I BYŁ KOCHANY!!!)
I na koniec ostanie spostrzeżenie. Krzysiek, kiedy szedł na 2 operację, myślał tylko o tym, aby pozbyć się "lokatora" nawet za cenę bycia roślinką, co sam powiedział ("ja sobie będę leżał, a wy będziecie mogli sobie na mnie popatrzyć, ale przynajmniej będę żył")... chciał żyć dla nas, nie bał się bycia niedołężnym, bycia ciężarem dla rodziny, bo wiedział, że go kochamy i... że będziemy z Nim w jakimkolwiekby nie był stanie... UFAŁ NAM BEZGRANICZNIE!!!

a miało być krótko

nawet gdybyś chwilami musiała udawać to lepszego nie znajdziesz! Trzymaj ludzi przy sobie, niech włażą drzwiami i oknami i "zawracają" Ci głowę  - co dzień chociaż na chwilę.

100% racji!!! Aniu, zadbaj o zajęcia, choćby i te mniej przyjemne dla siebie i dla dzieci, starajcie się aby wciąż się coś działo wokół.Ja miałam to szczęście, że znajomi, rodzina, przyjaciele a nawet i wierzyciele na tyle skutecznie zapełniali nam tak strasznie dłużącą się dobę, absorbowali naszą uwagę i nie dawali szans na to "złe" myślenie, że dziękuję niebiosom, zwariowałabym, gdyby np. od razu po pogrzebie nastała cisza, spokój i samotność.W tej chwili myślę za dużo, czasem autodestrukcyjnie w momencie, gdy upłynęło 9 miesięcy od śmierci mojego taty...
Twoje rozważania są bardzo trafne, mieliście to szczęście w nieszczęściu, że długa choroba pozwoliła Wam się stopniowo przygotować do najgorszego, te wszystkie trudy utwardziły Was, zahartowały i sprawiły, że nic gorszego Was już nie spotka, wssystkie inne pierdoły tego świata są niczym przy cierpieniu bliskiej osoby a sama śmierć nie była w tym wszystkim najgorsza.U mnie było inaczej, w jednej minucie świat był normalny, błogi(z czego zdałam sobie sprawę chwilę później), wszystko było na swoim miejscu, za chwilę zaś bez ostrzeżenia, bez łagodnego przygotowania wszystko się skończyło i takiego biegu wydarzeń nie życzę nikomu.Minie pewnie parę miesięcy zanim dojdziecie do "względnego siebie", czekają Was trudne chwile ale jak już mówiłam-przetrwaliście chorobę Krzysia, przetrwacie wszystko inne.Śmierć mojego ojca sprawiła, że nabrałam wielkiego dystansu do wielu spraw przyziemnych i poczułam się silniejsza, czego i Wam życzę.
Tak bardzo żałuję, że nie mogłam być na pogrzebie, w pewnym momencie(wstyd się przyznać!) uroiło mi się w głowie, że jesteście z Warszawy i wstąpiła we mnie nadzieja, że pożegnam Krzyśka choć go nie znałam bo byłam tego dnia niedaleko stolicy.Głupio się przyznawać, że tak się pomyliłam ale może to moja naiwna jeszcze zdeko podświadomość "wkręciła" mi, że jesteście z Wawy bo tak bardzo chciałam przyjechać...
Trzymajcie się mocno, Wasze relacje na pewno już się mocno zacieśniły bo miały ku temu okazje ale apogeum więzi rodzinnych przyjdzie trochę później, mówię na swoim własnym osobistym przykładzie.Macie siebie i to jest w tej chwili najważniejsze.Przepraszam, że zawracam głowę...(a co ja gadam, przecie sama pisałam, że właśnie o to teraz chodzi)

Aniu Kochana, dobrze, że wróciłaś do nas...

Otaczaj się życzliwymi Tobie ludźmi, bądź aktywna na forum, a czas ukoi ból...   

Witaj Samograju,podziwiam,Cie za odwagę,z jaką na tym forum opisywalaś przebieg choroby Krzysia,nie odbieralam tego jako odarcie z prywatności,/myślę ,że inni też/,za to,że wspieralaś innych i służyłaś radą,myślę,że nadal tak pozostanie.To prawda,że dzieci po rozwodzie rodziców,są bardziej okaleczone,bardziej czują się sierotami/wiem to z autopsji/,a wasza piępna miłość I MIŁOŚĆ dzieci do taty jest wieczna.I nech tak będzie.

malutiklu napisala:

a gdy po wyjściu ze szpitala obok mnie przejeżdżały samochody z głośno grającą muzyką, kiedy ludzie śmiali się i zajadali lodami, kiedy wiatr podwiewał sukienki pięknych smukłych dziewczyn myślałam: Jakie to wszytko nieważne.


a Twoje słowa jakie mądre i znaczące.....

Mało komu na rymowanych się znać.

Może i złotem, światłem, iskrzącą czerwienią popaprana „złota” jesień jest...
- a jeszcze coniedawno odpałowa królowa pór roku, namiętna i inspirująca…….
Ale teraz idzie w  syf totalny, zbyt nachalnie jarzy nakolorowo; jakby celowo zadaje ból.
Ale  szlag ją zaraz trafi odpałowo za niedługo,  bo listopad, i zaraz błoto i snieg potem.
No i w guście.
A liście opadają - bo prawo ciążenia

PS> Ale śnieg też q..wa boli.
Oby do wiosny – ta taktownie intuicją senna jakaś przynajmniej….,