http://en.wikipedia.org/wiki/Cilengitide - to po angielsku z WIKIPEDII.

Producentem leku jest niemiecka firma... wspolpracuje ona z wieloma ośrodkami m.in. w POLSCE (Warszawa i Łódź).
Wytypowane ośrodki   w tych miastach prowadzą leczenie glejaków tym lekiem - to nowa nadzieja dla chorych...

A TO KILKA SŁÓW NA TEMAT BADAŃ PROWADZONYCH DO TEJ PORY ZA GRANICĄ

Cilengitide jest syntetycznym peptydem zawierającym sekwencję
RGD, który swoiście wiąże się z receptorami
αv β3 i αv β5 komórek śródbłonka, co wywołuje ich apoptozę,
zaburzając proces tworzenia nowych naczyń krwionośnych
i w efekcie hamowanie wzrostu guza nowotworowego.

W2003 r. opublikowano wyniki badania I fazy, do którego
kwalifikowano chorych z rozsianymi guzami litymi. Stosowano
u nich cilengitide w narastających dawkach w celu oceny
bezpieczeństwa leczenia. Do badania włączono 37 pacjentów.
Lek podawano w 1-godzinnym wlewie dożylnym, 2 razy w tygodniu,
w dawkach 30, 60, 120, 180, 240, 400, 600, 850, 1200
i 1600 mg/m2. Okres półtrwania leku w surowicy wynosił 3–5
godz. Toksyczność leczenia była niewielka i obejmowała nudności,
anoreksję, wymioty i osłabienie. Nie stwierdzono toksyczności
hematologicznej ani nieprawidłowości w gojeniu ran.

W 2007 r. opublikowano wyniki badania I fazy oceniającego
cilengitide w leczeniu glejaków złośliwych. W badaniu
tym lek podawano dożylnie, 2 razy w tygodniu, w narastających
dawkach do 2400 mg/m2. Nie stwierdzono
toksyczności ograniczającej dawkę. Ogólnie pacjenci bardzo
dobrze tolerowali leczenie, sporadycznie zgłaszając bóle
kości i stawów. Donoszono również o przypadkach zakrzepicy,
trombocytopenii, zaburzeń elektrolitowych
i anoreksji. Do badania włączono 51 pacjentów, u 5 zaobserwowano
obiektywną odpowiedź. U 16 spośród pozostałych
obserwowano stabilizację choroby trwającą średnio
5 mies. (3–11 mies.). W badaniach farmakokinetycznych
nie zaobserwowano niekorzystnych interakcji z lekami przeciwpadaczkowymi
.
W 2007 r. na zjeździe ASCO ogłoszono w formie streszczenia
wyniki badania II fazy (IIa) dotyczącego monoterapii
cilengitide u chorych z nawrotowym glejakiem wielopostaciowym.
Do badania kwalifikowano osoby z nawrotem
choroby po wcześniejszym leczeniu temozolomidem i radioterapii.
Cilengitide podawano we wlewie dożylnym,
w dawce 500 i 2000 mg i.v., 2 razy w tygodniu aż do progresji.
Pierwotnym punktem końcowym było 6-miesięczne
przeżycie wolne od progresji (ang. progression free survival
at 6 months – 6-mth PFS). Do badania włączono 81 pacjentów.
Średnia wieku wynosiła 57 lat. Czterdziestu jeden pacjentów
otrzymywało cilengitide w dawce 500 mg, a 40
w dawce 2000 mg. Średnia liczba wlewów wynosiła 16
(4–179). Objawy uboczne G3 (NCI CTC) występowały u pojedynczych
chorych i obejmowały: zwiększone stężenie
transaminaz oraz bóle mięśni/stawów (występowały u pacjentów
leczonych dawką jednorazową 500 mg) i przyrost
masy ciała/obrzęki (u pacjentów leczonych dawką jednorazową
2000 mg). Nie stwierdzono przypadków toksyczności
w stopniu G4 (CTC). U 1 pacjenta odnotowano krwawienie
śródmózgowe G2 (CTC) w czasie progresji.
Wskaźnik 6-mth PFS wyniósł 16,1%. Dwanaście lub więcej
cykli otrzymało 12,3% pacjentów. Średnie całkowite przeżycie
(mOS) wyniosło 6,5 mies. w grupie pacjentów otrzymujących
cilengitide w dawce 500 mg i 9,9 mies. w grupie
Inhibitory integryn w leczeniu nowotworów 377
otrzymujących dawkę jednorazową 2000 mg. Badacze zauważają,
iż cilengitide w dawce 2000mg 2 razy w tygodniu pozwala
lepiej kontrolować guz nowotworowy, choć jest to różnica
nieistotna statystycznie. Podkreślają również, że lek ten jest dobrze
tolerowany i u niektórych pacjentów pozwala osiągnąć
długotrwałą stabilizację .

TROCHĘ O INTEGRYNACH
Prawidłowe funkcjonowanie organizmu zależy od przepływu informacji bezpośrednio między komórkami oraz między komórkami a macierzą pozakomórkową. Proces ten przebiega za pośrednictwem cząsteczek adhezyjnych błon komórkowych (ang. cell adhesion molecules – CAM). Dzięki nim komórki tracą zdolność do podziałów po osiągnięciu pewnego poziomu kontaktu międzykomórkowego (zahamowanie wzrostu zależne od gęstości), a także przylegają do macierzy pozakomórkowej (ang. extracellular matrix – ECM), co jest niezbędnym warunkiem przebiegu replikacji wielu typów komórek i ich wzrostu (tzw. uwarunkowanie od zakotwiczenia). Zaburzenie funkcji CAM może zakłócić wzrastanie komórek oraz wpływać na ich transformację.
Cząsteczki adhezyjne błon komórkowych dzieli się na 4 podstawowe grupy:
• cząsteczki adhezyjnych błon komórkowych z domenami przypominającymi immunoglobuliny (immunoglobulinopodobne) – które biorą udział w połączeniach międzykomórkowych, kontaktując się z CAM każdej z grup,
• integryny – uczestniczące zarówno w komunikacji międzykomórkowej, jak i w komunikacji między komórkami a ECM,
• kadheryny – pośredniczące w przyleganiu i proliferacji komórek tego samego typu,
• selektyny – które są mediatorami początkowych oddziaływań między leukocytami, płytkami krwi i aktywowanymi komórkami śródbłonka.
Rolą CAM jest nie tylko przyleganie do siebie. Funkcjonują one także jako czynniki efektorowe i sensorowe w wewnątrzkomórkowym przekazywaniu sygnału, co umożliwia modyfikację oddziaływań adhezyjnych w odpowiedzi na zjawiska fosforylacji w komórce. Ich różnorodność odzwierciedla czynnościowe różnice między poszczególnymi grupami w sile oddziaływania adhezyjnego, swoistości tkankowej i szybkości wiązania. Zasadniczo siła adhezji między komórkami zależy w większym stopniu od liczby CAM niż od ich powinowactwa (zwykle słabego). Najważniejsze zjawiska patologiczne, w których biorą udział CAM, to procesy zakrzepowo-zatorowe, procesy zapalne i powstawanie przerzutów.


Na szczególne podkreślenie zasługuje fakt, że integryny pełnią ważną funkcję w procesie angiogenezy, czyli tworzenia nowych naczyń włosowatych na bazie już istniejących naczyń krwionośnych. Angiogenezę obserwuje się w wielu stanach chorobowych, jednak niewątpliwie, z punktu widzenia patologii, najważniejszą rolę odgrywa ona w procesach rozrostowych. Uważa się, że wzrost nowotworu nie jest możliwy bez równoległego rozwoju naczyń krwionośnych. Proces nowotworzenia naczyń rozpoczyna się, gdy guz składa się zaledwie z kilkudziesięciu komórek, a nowe naczynie powstaje, gdy składa się z kilkuset komórek. Nowe, patologiczne naczynia krwionośne są niezbędne do pokrycia rosnącego zapotrzebowania guza na składniki odżywcze. Na tej podstawie oparto przypuszczenie, że poprzez zmniejszenie adhezji komórek śródbłonka, zastosowanie inhibitorów integryn mogłoby zahamować rozwój nowotworu.
Zahamowanie procesu nowotworowego można osiągnąć, hamując adhezję nie tylko komórek śródbłonka, ale również komórek samego nowotworu, gdyż wiadomo, że powstawanie przerzutów może być ułatwione przez zmniejszenie adhezji, a zwiększenie adhezji ułatwia inwazję nowotworu .