ms....pieknie napisane, pieknie powiedziałas o tym wszystkim
wzruszyłam się
ja też w pewnym sensie jest dzieckiem onkologicznym, mając 25 lat usunieto mi lewą nerkę z powodu olbrzymiego guza nowotoworego wtedy myslano ze zlosliwego ale po hist-pat. okazało sie ze łagodnego, zyje bez nerki juz prawie 9 lat, urodziłam córke i potem juz wiadomo, poswiecialam wiele dla Taty, kosztem wlasnego zdrowia: nieregularne jedzenie i jedzenie slodkiego w przyplywie stresu spowodowało ze strasznie przytyłam, powinnam to zrzucic ale brak mi sił. Brak mi też sił takich psychicznych do walki ze stresem, siedzę wlasnie od godziny i bez sensu gapie sie w tv (stres!!!!!!!!!!!)
po roku od mojej operacji, moja młodsza z siostr miala wypadek samochodowy, śpiączka, uszkodzenie i obrzęk pnia mózgu, lekarz powiedział: bądzcie przygotowani na najgorsze, niczego nie obiecywał, razem z druga siostrą, i rodzicami warowalismy 24 godziny pod jej salą na oiomie, mama wtedy odnalazała swiętą figurkę i polozyla ją na monitorach urządzeń monitorujących życie Ani, modlilismy się do św. Faustyny, po dwóch dniach Ania obudziła się, i potem nie powiem ze bylo lekko ale żyła, dziś jest mamą dwójki dzieci, żyje i kocha swojego męza i dzieci.
Rok przed moją operacją urodził się pierwszy wnuk z jednym punktem Apgar  w tzw. zamartwicy, dziś jest 10 letniem chłopcem wrazliwym i bardzo inteligentnym.
W 2007 urodziła sie kolejna wnuczka z potem zdiagnozowaną choroą KAWASAKI, tylko 80 dzieci w Polsce chorych na te chorobę, dziś super inteligentna dziewczyna
w 2008 urodziły się blizniaki - dzieci mojej siostry ktora miala wypadek, urodzily sie dwa miesiace za wczesnie, dzis są roziwniete dzieci,
TATA - choroba się zaczela w 2007, zakonczyla 10 maja 2010 - ale mimo dizagnozy Tata byl z nami prawie 3 lata
to wszystko okrojnoe jest oczywiscie ciezką pracą czasami jakimis wyborami ale warto

za co mam sie obrażać na Pana Boga? za to, że inni mają lepiej? bo mają ale nie o to w tym wszystkim chodzi....
pozdrawiam

Ostatnio edytowany przez AZA (2010-06-01 10:04:35)

Aniu to co napisałas jest takie prawdziwe szczere jasne dobre :-)
sciskam i dzięki za te słowa - one i mnie pomagają

Przepraszam za zamieszanie, ale usunęłam swojego posta, do którego odnosi się AZA. Uznałam, że jest zbyt prywatny i nie ma sensu obarczać nim Was wszystkich. A do AZY i ewentualnie tych Użytkowników, którzy zapoznali się z jego treścią (podczas bardzo krótkiego wczorajszego zawieszenia na tym forum) mam prośbę, żeby jego treść pozostała jednak znana tylko nam. Jeszcze raz przepraszam.
Aniu, trzymam kciuki za Twoje zmagania. Wszystko się poukłada. Głowa do góry ;-).

nie można czuć się lepszym bo wierzy sie bardziej - takie jest moje zdanie; jednym wiara jest niezbędna do zycia inni bez wiary sa bardzo porządnymi ludźmi i warto dać zyć jednym i drugim; kazdy z Was moze po swojemu ocenić co mnie tu przyniosło dzis o tej porze - dawno nie zaglądalm i wierciło mnie w środku ze Samograja nie widzę;
martwi mnie trochę ze Ania która nie robi nic złego -
a może nawet robi tak wiele dobrego  ze mozna by powiedzieć za chwile zostanie świetą - bo ona nie szuka sobie problemów - spadaja na nia jak grad i nie ma czasu sie pozbierać i podnieść
- Ania oprócz tego, ze stara sie ogarnąć życie to zmaga się bez przerwy z poczuciem winy - i to w niczym jej nie pomaga;
Mozecie mnie zrozumieć albo nie ale ja wolę dziekować Bogu za to ze jest i nie oczekiwać od Niego, ze bedzie cały czas docenial kazdy mój krok i jeszcze wysłuchiwał co ja tam mam mu do powiedzenia; pewnie wiele osób nie akceptuje takiego spososobu podejścia do wiary; ja tak mam poukładane; nie nauczono mnie bania się Boga i nikt mnie nie straszył że jeśli .... to Bóg się na mnie obrazi a ksiadz pogrozi z ambony; nauczono mnie, że Bogu podobaja się ludzie którzy sie starają być dobrzy dla innych i już;
Jesli sie modle to dlatego ze mnie to potrzebne a nie Bogu - to nam modlitwa przynosi ulge i nadzieję i nie oczekuje od Boga za to nagrody. Nie raz ktos do mnie w złości powiedział, ze jestem mniej warta bo nie chodze do koscioła ( niektórym sie wydaje ze wiedzą wszystko :-) najważniejsze to ponamierzać tych jeszcze nie nawroconych )  patrzę na takie osoby z zażenowaniem - i rece mi opadają.
Może to dalekie od wiary ale dla mnie Boga trzeba chronic i nosić w sercu a nie wystawiać przed soba jak tarczę;
Pewnie ze łątwiej byc głeboko wierzacym i zdać sie na Boga we wszystkim. Trudniej żyć porządnie i starać się to wszystko poogarniać i nie mówic no cóz rozleciało się widocznie Bóg tak chciał. Zycie jest bardzo trudne i  czasem bardzo cięzko sobie poradzić.
Myśle ze czasem można komuś zaszkodzić podsuwając mu myśl ze gdyby bardziej wierzył byłoby mu lżej.
Co to znaczy bardziej wierzyć i bardziej się starć to dopiero jest temat na rozmyslania.
Myślę ze ludzie na swiecie nie dziela się na tych którzy chodzą do koscioła albo nie chodzą ; ani na tych którzy modlą się albo nie - ludzie dziela się na dobrych i bezmyslnych i mam nadzieję ze jaki by Bóg nad nami nie czuwał to ci starający się maja szansę na jego przychylność.
Pewnie dlatego tak cenię siostrę Małgorzatę, która  póki jest na ziemi stara się przydać innym ludziom - nie skupia się na sobie i swojej relacji z Bogiem ale pomaga ludzikom obok.
Wiem że dla wielu osób to sa herezje ale ja nie czuję się gorsza i tym sie tu podzieliłam; nie toleruje udawania i skręcają mnie wszystkie zakłamane sytuacje - a w tej chwili w kosciele po prostu kipi od tego i nie mam pojęcia kogo człowiek oszukuje księdza Boga czy siebie; i czemu to ma słuzyć; wolę swoje życie kiedy odpowiadam za siebie i jesli przyjdzie mi się smazyć w piekle to na pewno nie za to ze oszukiwałam Pana Boga.
Nikomu nie bronię głebokiej wiary napisałam to wyżej żeby i mnie i takich jak ja łatwiej było Wam zrozumieć - nie ma sensu oceniać ludzi swoja miarą trzeba dać zyć wszystkim.

Byłam wczoraj u DOMINIKANÓW 
Opowiedziałam ojcu Grzegorzowi swoją historię życia, szczegółowo!!!!
Najpierw usłyszałam -
1. BOGU DZIĘKI, ŻE ODRZUCIŁAŚ BOGA, W KTÓREGO WIERZYŁAŚ! Nawet chwilowa całkowita niewiara jest dobra....warto przestać wierzyć, żeby zacząć wierzyć prawdziwie!!!
2. Znajomość (bycie) z Piotrkiem jest warta kontynuowania, bo nie opiera się na pożądaniu (choć ksiądz pożądanie wpisał w ten związek jako rzecz naturalną), ale na wzajemnym obdarowywaniu siebie sobą. On korzysta ze mnie i ma szansę inaczej spojrzeć na siebie... to ja (kiedy odkryję prawdziwe oblicze Boga) mogę mu pokazać, że ma szukać potwierdzenia swojej wartości w NIM (na razie odnalazł to we mnie). Ja też korzystam i się doskonalę przy Nim, bo to z GRUNTU DOBRY CZŁOWIEK... Uczę się przy Nim bycia dobrą.... nie dla podobania się Bogu, by zyskać zasługi.... ot, po prostu.
3. Bardzo zganił osoby, które co rusz próbują wzbudzić we mnie poczucie winy - grzmienie z ambony jest dobre dla zatwardziałych grzeszników, a nie dla osób delikatnych, wrażliwych - im należy pokazywać BOGA czułego, troskliwego i kochającego BEZINTERESOWNIE i POMIMO!!!!!!!!! NIE ZA COŚ, NIE DLATEGO, ŻE.....
A szczególnie delikatnie należy podchodzić do osób NIEWIERZĄCYCH.
I tak wszyscy traktowaliśmy Karolinę, Doroteę.... nie narzucaliśmy im naszej wiary.
Uciekły z forum.... śmiem się domyślać dlaczego!!!!!
Ja też niejednokrotnie uciekałam......
4. WAŻNE!!!!!
Osoby wierzące, wspierające bliskich i dalekich w ich troskach, powinny być BARDZO OSTROŻNE, gdy dają nadzieję na cud, gdy modlą się za poleconych i mówią : będzie wszystko OK, Twój mąż (brat, syn, żona, siostra, córka, przyjaciel etc.) na pewno z tego wyjdą. To bardzo delikatna materia, gdzie takim mówieniem można spowodować to, co stało się ze mną ----->poczucie opuszczenia, krzywdy, "wystrychnięcia na dudka" przez Boga, bo ich pewność była skutkiem modlitwy, dzięki której otrzymali  wiedzę, nadzieję uzyskaną z GÓRY i ją mi przekazali!!!
5. Człowiek w żałobie o wiele bardziej potrzebuje DOPINGU, niż wtedy kiedy walczy o życie bliskiej osoby........
Zauważcie jak wielki rejwach był kiedy umierał Krzysiek czy inne osoby.... ile osób było zaangażowanych !!!!
A teraz??? (nie piszę tego, żeby zganić, ale, żeby uświadomić, sobie również, że po stracie nagła cisza, brak tego rejwachu powoduje wycofanie w głąb siebie - też potrzebne, ale z umiarem- popadanie w melancholię, w depresję!!!)

6.Wracam do Piotrka i kwestii małżeństw niesakramentalnych -  mogę dokonać wyboru (to sugestia Księdza):
a) pozostać w przyjacielskiej relacji 
b) założyć rodzinę
W przypadku wersji b) nie będę wyklęta przez Boga, gdy niejako świadomie zdecyduję się na grzech, bo BÓG KOCHA WSZYSTKICH TAK SAMO! NIE ZOSTANĘ RÓWNIEŻ USUNIĘTA Z KOŚCIOŁA.... zostanę wręcz powierzona szczególnej opiece i trosce , bo jak już kiedyś pisałam.... ludzkie drogi do Boga są bardzo pogmatwane i w sumie, nie wiadomo, która droga będzie tą, która wyda obfitsze owoce: czy porzucenie człowieka, którego się kocha, zadając sobie i Jemu bolesne rany, czy trwanie razem na dobre i na złe.... w MIŁOŚCI!!!!
CZĘSTO ZE ZŁA, BÓG WYPROWADZA WIELKIE DOBRO. A tak na marginesie okazuje się, że wiele sakramentów małżeństwa zostaje NIEWAŻNIE zawartych (bo dziecko, bo rodzice).
TAK WIĘC, WYBIERAJĄC WERSJĘ b) , BĘDĘ NADAL W KOŚCIELE, ALE.... pozbawiona sakramentów.... i TE WZGLĘDY TRZEBA WZIĄĆ POD UWAGĘ!!!!! TYLKO TE!!!! Bez nich, bez zanurzenia się w CHRYSTUSIE, może mi być trudniej pokonywać codzienność. Ale tak jak nie znamy dnia ani godziny naszej śmierci, tak też nie znamy momentu, kiedy taki związek może się okazać "MIŁY BOGU " ---- choćby w sytuacji, kiedy ślub kościelny stanie się możliwy....

Ale teraz muszę wykonać pierwszy krok.... muszę się zwrócić do BOGA!!!! Najpierw mu nawtykać i wykrzyczeć to co mnie boli ( w związku z żałobą i po tacie i po Krzyśku), najlepiej zrobić to w Kościele (tak, by to nie było tylko mówienie do siebie, ale "prosto w Bożą Twarz"  i.... nie jeden raz (przeważnie jeden raz nie wystarczy, to z doświadczenia księdza---> taki gniew bardzo oczyszcza!!!! )....
Potem próbować odkryć BOGA PEŁNEGO MIŁOŚCI.................... KOCHAJĄCEGO MNIE ZAWSZE ZA TO, ŻE JESTEM, JAKA JESTEM!
Wtedy będę potrafiła odpowiedzieć Mu Miłością na JEGO MIŁOŚĆ. I będę w NIM szukała mojej wartości.
Oddam mu moją grzeszność, moje upadki, bo tylko to jest moje. Oddam i nie będę w sobie pielęgnowała poczucia winy, bo Bóg mnie przytuli i wybaczy natychmiast!
Całe dobro, które udaje mi się czynić  nie jest moją zasługą... jest z woli Boga, więc trudno dawać Bogu to co Jego, licząc na szczególne względy!!!
Mamy dążyć do świętości..... tak JURKU... ale świętym może zostać również ostatni pracownik winnicy (może i Twój syn Łukasz, został Świętym, bo Jego POSZUKIWANIE MIŁOŚCI NIE TAM, GDZIE POWINIEN, MOGŁO BYĆ SPOWODOWANE TWOJĄ NATARCZYWĄ POSTAWĄ ----> nie chcę wzbudzać w Tobie poczucia winy, chcę, abyś spróbował troszkę lepiej siebie poznać, dopuścić do swojej świadomości JAK BARDZO MOŻESZ BYĆ TOKSYCZNY DLA OTOCZENIA!!!!)..... nie za zasługi z całego swojego życia....... nie za przyprowadzanie owieczek Pasterzowi, poganiając je kijem, zastraszając... czy też będąc tak nachalnym i upierdliwym (sorry, ale masz ogromne zasługi w tym, że zrażasz ludzi do Kościoła).
Ale.... z tego zła, z Twoich licznych słabości (a największą chyba jest pycha i rozliczanie ludzi) BÓG NA PEWNO WYCIĄGNIE DOBRO, bo liczą się również, a może przede wszystkim dobre intencje, a że Twoje są dobre, tego nie można zanegować
Tylko, dobrze byłoby i dla Ciebie i dla Twojego otoczenia bliższego i dalszego, byś spróbował przybrać wobec Boga nieco inną postawę.....
Myślisz, że mnożenie postów, modlitw i działań, że robienie koło siebie tyle szumu, obnoszenie się ze swoją Świętością jest miłe Bogu???
Nie piszę tego, by Cię zaatakować.....
Otrzymałam pewną wiedzę i dzielę się Nią z Tobą, by pomóc Ci stać się WOLNYM!!!!
Chciałabym ściągnąć z TWOICH RAMION, niszczące Cię POCZUCIE WINY (choć pozornie wygląda, że Cię w nie wpędzam).
Odetchnij z ulgą... odetchnijcie oboje z Ewą.....
Zacznijcie żyć uwolnieni od niszczących Was i innych, wyrzutów sumienia.... Oddajcie Bogu wszystko, co Was krępuje.... nie pozwala cieszyć się z tego, że JESTEŚCIE DZIEĆMI BOGA---> CHCIANYMI, KOCHANYMI, ale i... NIEDOSKONAŁYMI!

Cóż... tyle..... może niepotrzebnie to piszę.... może to tak oczywiste prawdy...(????) Tak czuję i postanowiłam się tym podzielić, może komuś się przyda (zwłaszcza takim jak ja wrażliwcom, z którymi trzeba obchodzić się jak z jajkiem w kwestii wiary.... i nie tylko).

czasem robisz to o czym ja myslę i nie zdąze napisac
to jest niesamowite
nie to ze cud czy telepatia chyba wnioski z rozmowy
wiedzialam bardzo duzo dobrego o kosciele Ojców Dominikanów w Krakowie - od młodych ludzi którzy tam latali w czasie studiów - mineło kilka lat  ... ale te dobre opowieści miałam w pamięci i zastanawialm się czy cie nie namówić żebyś tam poszła
no to teraz wiesz jak się do siebie uśmiecham
u nich chyba najtwardszy pancerz pęka
i wydłubują z duszy szydłkiem co dobre na wierzch a kolce wydłubane dali Ci do reki i teraz Ty powoli krok po kroku sobie radź - masz łatwiej
wiesz że jesteś dobrym człowiekiem
wiesz że chcesz dobrze
i wiesz że może się udać

Ale ja się nie gniewam... !
Jest mi lekko na duszy, już mi NIKT nie zaszkodzi swoimi uwagami, nie pozwolę sobie na bezsensowne poczucie winy

I bardzo bym chciała, żeby KAŻDY mógł się poczuć jak ja... UWOLNIONY!

Nie bój się, Jerzy, ognia piekielnego... BÓG JEST MIŁOŚCIĄ!!! Ale... nie bądź też zuchwały....
Najlepiej znaleźć złoty środek: wierzyć tak samo w Boże Miłosierdzie, jak w Jego Sprawiedliwość (tyle, że Boża Sprawiedliwość jest inna niż ta jak my ją pojmujemy).

Przypowieść o robotnikach w winnicy (Mt 20, 1-16) - próba analizy

Królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który przez cały dzień najmował robotników do swej winnicy, a wieczorem każdemu wypłacił taką samą pensję i tym co rozpoczęli pracę rano i tym co pracowali tylko godzinę. Na to oburzyli się robotnicy:
„Ci ostatni jedną godzinę pracowali, a zrównałeś ich z nami, którzyśmy znosili ciężar dnia i spiekoty”. Na to odrzekł jednemu z nich: „Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czy nie o denara umówiłeś się ze mną? Weź, co twoje i odejdź! Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry?”

Tematem przypowieści jest Boska sprawiedliwość i dobroć/miłosierdzie. Z jednej strony robotnicy pracujący cały dzień słusznie się zbuntowali – zgodnie z ludzkim rozumieniem sprawiedliwości ktoś, kto pracował cały dzień, powinien dostać więcej pieniędzy niż człowiek, który na pracy spędził tylko jedną godzinę. Gospodarz nie krzywdzi jednak robotników, którzy najwięcej pracowali – umówił się z nimi o denara i tyle im wypłaca. Jak się okazuje, sprawiedliwość, jaką kieruje się Bóg, okazuje się niepojęta dla człowieka. Bóg tak jak gospodarz tej winnicy kieruje się przede wszystkim pragnieniem czynienia dobra, uszczęśliwiania jak największej ilości ludzi.

Przypowieść o robotnikach w winnicy można odnieść do sytuacji, kiedy ktoś z naszego otoczenia doświadcza dobroci innych, bezinteresownej pomocy, niespodziewanego sukcesu. Może wtedy zrodzić się w nas pytanie: dlaczego on, a nie ja? Miłość Boga, Jego dary nie są czymś, na co można sobie zasłużyć dobrymi uczynkami czy jakąkolwiek inną pracą. Bóg chce dawać ludziom więcej, niż oni na to zasługują – tak jak robotnikom pracującym tylko godzinę zapłacił jak za cały dzień pracy.

W węższym sensie przypowieść można odnieść do sytuacji zbawienia. Robotnikami pracującymi cały dzień będą ludzie, którzy od najwcześniejszych lat młodości są pobożni, podążają za Bogiem, żyją zgodnie z Jego przykazaniami. Robotnikami pracującymi tylko godzinę są osoby, które pod koniec życia się nawróciły i zostały przez Boga przyjęte do Nieba (jak chociażby Dobry Łotr na krzyżu).

Bóg jest SPRAWIEDLIWY, każdemu obiecał ZBAWIENIE (1 denar) i MIŁOSIERNY, bo tyle samo daje temu, który w ostatniej chwili zwróci się do Niego.
Przypowieść uczy nas czegoś więcej...
Mówi, że nie powinniśmy zazdrościć innym Bożych łask, ale cieszyć się, gdy innych ludzi spotyka dobro (chociaż w naszym ludzkim rozumowaniu wydaje się nam to NIESPRAWIEDLIWE) ----> patrz blog, np. werdykt komisji dot. Krzyża.
Mówi również, że nie nam jest dane oceniać i wytykać ludzkie błędy(tym, co jeszcze do winnicy nie dotarli).... choć inna Ewangelia mówi o napominaniu....
Trzeba umieć napominać..... a napominając trzeba być WIARYGODNYM!!! A, niestety, Twoje napominanie jest jakieś dziwne, podskórnie wyczuwam jakiś fałsz (ale może to tylko ja tak czuję?????) ---->patrz blog, zwrócenie uwagi, że nikt nie odpowiedział na prośbę w Powitaniach, tylko TY, nikt nie odpisał na post Zuzy (próbowałam go odnaleźć na forum.... nie udało mi się.... nie dostrzegłam wołania o pomoc w Powitaniach).... nie  zawsze skrypt forum pokazuje posty od ostatniej wizyty, nie każdy miał szansę je dostrzec - nie było złej woli, którą często userom przypisujesz, zresztą i w Twoim wątku wywołałeś duże grono "do tablicy", po tym, jak napisałam o swoich wątpliwościach co do wiary....
Dużo w Twoich postach było rozliczania, strofowania, zarzucania ludziom braku empatii............................. smutne! To nie jest prawdziwe świadectwo wiary....... niestety.

Miejmy nadzieję, że to się z czasem zmieni. Życzę tego Tobie i nam, userom Koniczynki

Droga Aniu!

Pytasz o moje zdrowie. Zasadniczo jest O.K., choć po upadku zaproponowano mi operację (celem zdrutowania)  kości, ale nie wyraziłam na to zgody. W związku z czym włożono mi lewą rękę w tzw. rękawicę gipsową. Niestety , nie mieli lekkiego gipsu i męczę się w te upały z ciężkim gipsem. „Dojrzewam” już do tego, żeby pójść do odpowiedniego sklepu  i dokonać zakupu „na własną rękę”, by później móc wybrać się do przychodni chirurgicznej (skierowanie ze szpitala mam) i kazać wymienić ów gips na lekki.
    Jednak do tego wszystkiego potrzebny jest mi Jurek, a nie mam już odwagi prosić o kolejną rzecz (jak dotąd gotuje, wiesza pranie, sprząta mieszkanie, myje mnie, gdyż ja z tą jedną ręką mogę się najwyżej „opyplać”, do tego wozi mnie wszędzie, bo ja nie jestem w stanie jedną ręką prowadzić naszej micry). Tak więc, jak widzisz ze mną ma dość dużo pracy i nie mam serca prosić go o dodatkowy wyjazd do miasta, gdyż jest to strata czasu ponad pół dnia. Ale mam nadzieję, że sam mi zaproponuje ten wyjazd.
    To tyle Aniu, bo już mnie ręka boli od pisania. Pozdrawiam serdecznie – Ewa.

Aniu, nie myśl o tym. Na szczęście jesteś odpowiedzialna przed Bogiem, nie przed Jerzym. Nie obarczaj się wyrzutami ze strony Jerzego, masz własne sumienie i własną ścieżkę wiary. Inną niż Jerzy, szukającą. Hiob też szukał, wymyślał, Piotr aż trzy razy się zaparł Chrystusa... Jesteśmy ludźmi.
Odnośnie wątku Popiełuszki, choć księdza, nie jego matki. Gromadził wokół siebie wszystkich: wierzących i niewierzących, zgadzających się z nauką kościoła i nie zgadzających się, żyjących w zgodzie z zasadami wyzanzczanymi przez kościół i nie. Nie wymądrzał się, nie odrzucał, nie kategoryzował. I dzięki braku "nachalności" ludzie po prostu słuchając tego, co mówi i jak żyje na co dzień, wracali do Boga lub też po prostu go odkrywali.
Błogosławieni cisi, pokornego serca...

Zerknęłam z NADZIEJĄ....

... i co?????


Napisałam komentarz do Twojego dopisku:
http://zapiskijerzego.blogspot.com/2010 … -tyko.html

Na początku napisałeś:
"...mamie Gosi oraz innym mamom, które będąc wdowami utraciły..." ....
To co napisałeś na czerwono to JEDNA WIELKA MANIPULACJA! Gosia--->pasuje, że mówi mama, tato---> pasuje, ale skoro tu piszesz, to TWOJA IRENA-EWA NIE MOŻE BYĆ WDOWĄ!!!
Daruj już sobie Jurku.

Odpuszczam sobie Ciebie..... to ohydne, co robisz.