Powyżej przeniesiony post IRENY-EWY (Jerzego) z wątku Wawika (kompletnie nie na temat... nie w tym miejscu powinien się znaleźć, pomysł Wawika, owszem, ale napisany w wątku sylvie )

Myślę, że każdy z nas potrzebuje złożenia swojej głowy na piersi Chrystusa i takiego BOŻEGO POGŁASKANIA.
To najbardziej odpowienia OSOBA, która może dać nam ukojenie.
Niemniej jednak... wykonujmy te przyziemne gesty wobec naszych chorych!!!

Sylwie!
„Zaprawdę powiadam wam , o cokolwiek w modlitwie poprosicie, wierzcie że otrzymacie i stanie się wam.”
Wiem jedno na pewno, że jeśli ja będę prosił o swoją poprawę i modlił się o to, to Pan Bóg mnie na pewno wysłucha. Ale... nie zawsze od razu i nie zawsze na moją modłę. On - Bóg wybiera tę chwilę i sposób Jemu właściwy. O co w tej mojej modlitwie ostatecznie chodzi? Tylko i wyłącznie o moje ostateczne zbawienie. To że duch mój zmartwychwstanie do życia wiecznego, to małe piwo, ale zmartwychwstanie po śmierci moje, Twoje i każde ludzkie ciało. Uświadomienie sobie tego tak do końca, z jednej strony poraża, a z drugiej jest w tym jakiś spokój.
Sylwie, nich Cię nie zasmuca to, że się w tej chwili nie modlisz. Dwa słowa „UFAM  TOBIE” jeśli je odniesiesz do mnie – nic prawie nie znaczą, jeden z wielu forumowiczów, który nieudolnie próbuje Cię pocieszyć. Truje... po prostu truje. Ale poprzedź te dwa słowa Nim - Bogiem.
JEZU UFAM TOBIE. To wystarczy.
Modlę się za Ciebie i polecam Bogu i Tatę i mamę.
Panie mój Boże nasz siłę masz, siłę dasz.
Jerzy

Jurku,
dziękuję Ci za słowa otuchy, których wcale nie uważam za "trucie".
Po prostu i po ludzku jest mi czasem trudno znaleźć sens/cel tego wszystkiego i trudno tak zwyczajnie zaufać Bogu w momencie jak widzę mękę mojego taty i "miotanie się" mamy. Patrzenie na cierpiącego człowieka wyzwala we mnie pytanie: "czy Ty aby napewno wiesz co robisz, Boże?" Staram się ufać ze wszystkich sił, czasami "rozmawiam" z Bogiem swoimi słowami ale czuję też taką bezradność wobec tego wszystkiego. 
Mimo wszystko, chcę wierzyć w to że warto Mu zaufać ...

sylvie napisał:

"Czy Ty aby na pewno wiesz co robisz, Boże?" Staram się ufać ze wszystkich sił, czasami "rozmawiam" z Bogiem swoimi słowami ale czuję też taką bezradność wobec tego wszystkiego. 
Mimo wszystko, chcę wierzyć w to że warto Mu zaufać ...

A On w dzisiaj czytanej Ewangelii mówi: Każdy kto dla mego imienia opuści dom, dzieci ojca, matkę, męża, pole itd. stokroć tyle otrzyma i ŻYCIE  WIECZNE  odziedziczy.
Ekonomia bożego działania jest skrajnie różna od ekonomii żetonowej czy handlu wymiennego. Boża taktyka różni się od ludzkiej sprawiedliwości, jest podyktowana raczej miłością miłosierną. Zawsze, kiedy z miłości do Niego zdecydujemy się opuścić te miejsca, tych ludzi, z którymi czujemy się związani, których kurczowo się trzymamy, kiedy oswobodzi nas Boża  miłość, wtedy możemy być pewni, że w obfitości wyleje się Jego łaska! Czy ja Jerzy mogę podobnie jak św. Piotr powiedzieć: w Tobie złożyłem, całą moją ufność, całą moją nadzieję? Czy tak bez żadnego ale mogę zwrócić się do Wszechmogącego i powiedzieć Mu:   Bądź wola Twoja jako w Niebie tak i na ziemi? Mnie ciężko się oderwać od Ewy i powiedzieć sobie: mimo, że to moja żona, ona tak naprawdę do Boga należy?
Jerzy

Niestety, nie zawsze możemy zatrzymać przy sobie osoby które kochamy najbardziej na świecie. Kiedyś trzeba się będzie pogodzić z tym, że Bóg chce je już zabrać do siebie, mimo tego, że nam się wydaje że jeszcze nie powinien.
Tak też się stało z moim tatą, został wezwany do Boga choć moim zdaniem było na to za wcześnie.
Może i Bóg nie jest w stanie wysłuchać każdej kierowanej do niego modlitwy, ale czasem spełnia nasze prośby. Ostatniego dnia życia mojego taty widząc jego cierpienia modliłam się: "Boże, skoro chcesz go zabrać i tak, to zabierz już dzisiaj, nie pozwól mu się dłużej męczyć". I zabrał ...

Jurku, pogrzeb był 10.07 ... I to ostatnie pożegnanie mamy już za sobą....
Zadzwoń, proszę. Niech dźwięk dzwona powie mu jak bardzo go kochamy.

Dziękuję wszystkim, którzy połączyli się z nami.



Ewa z Jurkiem