IRENA-EWA napisał:

Wnioski: badanie MR nie wskazuje objawów miejscowej wznowy procesu rozrostowego.
(-) Doc. M. Stajgis[/color]

CUDOWNE WIEŚCI Jak to dobrze, że nie ma wznowy. Cieszę się razem z Wami i każdemu życzyłabym tylko i wyłącznie takich optymistycznych wyników

EWO, jesteś nadzieją tego forum.

Witam
Moj Tata miał II stopień i to  po dwókrotnym badaniu hist pat. Stąd reakcja lekarzy -  zadnej chemii. Dopiero po wycieciu radykalnym w Berlinie rdzenia guza okazał sie IV stopień zatem nie wykluczone że nizsze stopnie w strefach głebokich  wykazuja zmiany patologiczne w kierunku wyzszego stopnia złośliwości lub złosliwieja w trakcie ekspansji choroby. Tak na 1000% to nie wiemy z czym zmaga się Irena wiemy jedno - wygrywa
Z reszta w Berlinie zadnych lamp na taką przypadłośc a chemia w przypadku złosliwego guza mózgu natychmiast -  nie stopniuja złosliwości.
Wawik

PS - wiara Ireny i Jerzego jeżeli mogę sie wypowiedzieć to skała a wicie kto buduje na skale...
Mi w pewnym momencie jej zabrakło bardziej zawierzyłem  medycynie a zapomniałem o modlitwie. Prosiłem o modlitwę dla Taty a sam nie potrafiłem, moze czułem że nie trzeba bo inni bardziej bliscy Bogu sie modlili. Takie bezkresne zawierzenie trwało u mnie do otrzymania wyniku II WHO po pierwszej OP a potem (tak dzis to oceniam) spoczałem jakby na laurach i moze stąd porażka. Sam odczułem i odczuwam u siebie  uposledzenie bezkresnego nieograniczonego i czasami nawet niewytłumaczalnego zawierzenia w którym ciągle trawją I i J. I to nie to że jest we mnie złość po fakcie bo sie nie udało nie nie ma we mnie żalu i zawiści, pretensji bardziej uważam to za osobista próbę której niestety nie przeszedłem pomyslnie bo moze gdybym trwał tak jak trwałem do I operacji potoczyłoby sie to inaczej. Nie odbieram tez smierci Taty jako kary ale moze jak nauke ile jeszcze muszę zrobic i zmienic w swoim zyciu. Uswiadomiło mi to jednak jak słabym jestem człowiekiem i jak zwykły ludzki zapał wygasł bo wynik okazał sie nienajgorszy. Wiarą z tamtego okresu mogłem przenosić góry a ta z dziś z trudem zbieram sie do kościoła. Ale jak juz dotre radość z przyjścia na mszę sie odradza i wystarcza na długo dajac siłę i świadomośc że chce przyjść ponownie.
Moja Babcia ciagle jak chodziła tak chodzi do św. Sancji mimo że jej syn umarł. Powiedział mi że chce pokazać że jej wiara trwa nawet jezeli cos inne przeminie. To jest tez skała.
Dobrze jest mieć taka skałe na której mozna sie oprzeć...

Ostatnio edytowany przez wawik (2010-05-24 14:26:54)

Ireno-Ewo, Jerzy, Wojtku, Wszyscy Kochani Forumowicze Koniczynki!

po tym co napisał Wojtek a wcześniej Dorota (Dorotea - że wątpi że TAM jest życie naszła mnie taka myśl....
trzeba wierzyć, że jest tam życie, nie chcę pisać dokładnie co i jak ale mam dowody na to, że mój Tata jest szczęśliwy i jest już TAM bez swojej choroby, bez tego psychicznego cierpienia i myśli że od nas odchodzi.... teraz TAM jest mu już dobrze.
modlę się o zbawienie duszy mojego Taty i to czego wczesniej nie miałam a zdarzyło się ostatniej soboty miesiąca lutego.
wiedziałam że Tata jest słaby i ucieka mi.... brak sił fizycznych ale wierzyłam że będzie lepiej przecież już raz to przerabialiśmy w czerwcu 2008 roku a potem chodziłam z Tata na zakupy etc.
usłyszałam o Pani tzw. szeptusze która mieszka w miesjcowości Orla koło Bielska Podlaskiego, pojechałam tam.
zobaczyłam starowinke ponad 80 lat piekną na twarzy a jeszcze piekniejszą sercem i wiarą do Pana Boga...
jest to osoba która jest prawosławna ale pomaga wszystkim, którzy tej pomocy potrzebują - mój Tata potrzebował wiec tam pojechałam.
to co powiedziała o moim Ojcu wszystko się sprawdziło, co do joty
kiedy zobaczyłam szeptuchę to pomyslalam sobie jak ja bardzo jestem ułomna, ta Pani pomaga innym, modli się za kazdego, ma szczegolne wzgledy u Boga a ja nie potrafie znalezc 45 minut zeby w niedziele isc z corka do kosciola??????????????? kim że ja jestem w takim razie
od tego momentu chodzę do kosciola z przyjemnością, naprawdę z ogromną przyjemnością, córka moja zresztą tez

ide na cmentarz i z tej milości wykopałam bym trumne z cialem Taty (wiem to głupio brzmi) i znowu chcialabym sie do niego przytulić i pocałowac ręce, te kochające ręce, tak bradzo GO Kocham i tak bardzo tęsknię.... ile bym dała zeby znowy zyl ale pytanie dla kogo byłoby to lepiej: dla mnie czy dla Niego???? najwazniejszy jest TATA.... on nie chciał już cierpiec

dzien smierci Taty, dzien Jego pogrzebu, godzina daja wiele do myślenie, i te wydarzenia PO śmierci Taty udowadniają mi, że musze byc lepszym człowiekiem i lepszym katolikiem - to teraz mowi mi moj Tata

proszę Was o modlitwe za mojego Tate o zbawienie Jego duszy tak jak ja prosze o modlitwe za Waszych zmarłych z rodziny
pozdrawiam i sciskam

To wielka łaska jak można powiedzieć, że żyje się nie dla siebie , nawet nie dla najbliższych , ale dla Boga. Jak się choć okruchów tej łaski doświadcza, to chce się człowiekowi żyć, bo wie, tak naprawdę, po co żyje. Dzięki Ci Wawiku za świadectwo, które nam wystawiłeś, ale jak mówi przysłowie: „dzień się chwali po zachodzie słońca”. Przed każdym z nas wielka próba. Nie myślę tylko o Irenie-Ewie i o sobie, ale o wszystkich, którzy czytają te słowa. Pan doświadcza nas każdego dnia. Ci co stracili niedawno swoich najbliższych są bardzo wyczuleni na głos Pana. Każde z nas wyciąga wnioski. Są to piękne i budujące świadectwa.

AZA napisał:

Dzień śmierci Taty, dzień Jego pogrzebu, godzina dają wiele do myślenie, i te wydarzenia PO śmierci Taty udowadniają mi, że muszę być lepszym człowiekiem i lepszym katolikiem - to teraz mówi mi mój Tata.

wawik napisał:

Nie odbieram też śmierci Taty jako kary, ale może jak naukę ile jeszcze muszę zrobić i zmienić w swoim życiu. Uświadomiło mi to jednak jak słabym jestem człowiekiem j jak zwykły ludzki zapał wygasł, bo wynik okazał się nie najgorszy.

Ja sobie „zadekretowałem” pisząc pierwszy post na blogu, że chcę być święty. Czy to znaczy, że chcę być wyniesiony na ołtarze? Nie. Być świętym, to tylko trochę więcej niż być dobrym. Dobrym człowiekiem może być niewierzący, ale ten który mieni się chrześcijaninem nie wystarczy, że będzie dobrym. Święty, to znaczy taki, który będzie robił wszystko co tylko w jego mocy aby jego najbliżsi, rodzina, otoczenie zostali zbawieni.
Gdy o takiej świętości starasz się myśleć każdego dnia, życie nabiera blasku i kładziesz się spać zmęczony ale szczęśliwy, bo wiesz, że  jak się rano nie obudzisz  Twoi najbliżsi powiedzą: To był święty człowiek i modląc się o odpuszczenie Twoich win doczesnych, nie będą  się martwić o Twoje ostateczne zbawienie.

Swój poprzedni post o świętości napisałem przed pójściem na wieczorną Mszę św. Jakież było moje osłupienie, gdy w pierwszym czytaniu usłyszałem przypisane na dzisiaj słowa z  1 listu św. Piotra „ W całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołał, gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty”...(1P1, 15-16)
Przypadek?
Ten fragment Pisma Świętego będzie dopiero czytany za cztery lata,  co daje prawdopodobieństwo jak 1 do 1460 . Przecież mogłem dzisiaj nie iść do kościoła.  Przecież nie ja wywołałem temat. To Ty z Azą  „sprowokowaliście” mnie bym Wam coś odpisał. Co, albo lepiej kto to sprawił, że napisałem krótko i zwięźle o świętości?

Wawiku  jak takie „coś” zdarza Ci się często, to wybacz,  sinusoida traci amplitudę  i staje się coraz bardziej prosta, a człowiek staje się jednocześnie pokorny ale i bardzo szczęśliwy widząc w tym rękę Boga. (Ducha Świętego). Nie pozostaje mu nic innego jak tylko paść na kolana i dziękować, dziękować i jeszcze raz dziękować.

Przypuszczam, że oboje z Azą,  być może inni też,  mimo, że tak po ludzku bardzo boleśnie doświadczeni chorobą i śmiercią  najbliższych, macie za co dziękować, a jak sobie wyraźnie wewnętrznie powiecie, że chcecie być świętymi, bo nasz Pan jest Święty będziecie radośni. w Panu i z Panem.

Jerzy

jeszcze ja dorzuce swoje trzy grosze ale pozniej bo dzis wyjatkowo pzono corka idzie spac
napisze cos pozniej
pozdrawiam

witam,
corka rzeczywiscie ma 4 lata i powinna spac ale to byl wyjatkowy dzien, wiec sam rozumiesz
a mloda to ja kiedys bylam :-) w tym roku 34 lata stuknie, wiec sam rozumiesz, zreszta jak widzialam nekrologi, 34 lata, 58 (ciagle to TATOWE lata) to żal sciska w sercu
napisze pozniej co mialam na mysli, ciagle brak mi czasu
pozdrawiam i sciskam

Mimo takiego wyniku jak wyżej, z którego zrozumiałem tylko tyle, że "nie stwierdzono uszkodzenia obwodowego narządu równowagi" Irena - Ewa  w czasie wczorajszego popołudniowego spaceru przewróciła się na twarz i dotkliwie potłukła. Idąc obok, nie miałem szans jej podtrzymać, uchronić przed upadkiem, czy też osłabić siły z jaką wyrżnęła twarzą w bruk, nie tracąc wg. mnie ani na moment świadomości. Co robić? Since, opuchlizna, naskórek na rękach do krwi pozdzierany. nos czerwony. Z wieczora, nie mogąc zasnąć, wzięła tabletki nasenne. Budząc się w nocy pytała: "gdzie jesteśmy", uspokoiła się gdy odpowiedziałem, że w domu. Zobaczę co będzie rano, jak się obudzi?
Jerzy

Byłem z Ewą dzisiaj w szpitalu na  ostrym dyżurze. Boląca po upadku  ręka okazała się złamana V kość śródręcza lewego z zaleceniem operować. Ewa nie wyraziła na operację zgody i ma ostatecznie  rękę z przemieszczonymi kośćmi w gipsie.  Co mówił lekarz nie chce, albo nie może, bo nie pamięta  lub nie chce mnie martwić powiedzieć. Co będzie dalej ????
Jerzy
Ps. Aniu  - dobrze że jest ktoś, kto stara się każdego dnia modlić za Ciebie i Agnieszkę.
Azo – czekam na Twój dawno zapowiadany post.

AZA napisał:

Nie mogę tego napisać, ale Aniu uwierz mi, tam życie istnieje i naprawdę będziemy rozliczeni z tego co robimy tutaj ...
... czy mam rację Ewo, Jerzy?

Tak Azo masz całkowitą rację.

Ania odsłoniła się przed nami jako bezradna zagubiona owca, która odłączywszy się od stada straciła z oczu PASTERZA. Co gorsze odłączyła się nie sama, ale z małą owieczką, która z dnia na dzień dorastając, próbuje błąkając się po bezdrożach szukać własnych ścieżek, własnych recept na życie.
Czy da im się przeżyć na tym pustkowiu bez barana? A gdyby się pojawił, czy może coś zmienić w życiu odłączonej od stada pary? Czy baran może zastąpić PASTERZA, którego dobrze pamięta stara owca?
Tęskni pewno do czasów, gdy wraz z całym stadem chodziła JEGO drogami.
Kto jej może pomóc odnaleźć drogę ? Psycholog, szeptucha, wróżka, takie czy inne tabletki, książka?
A może my Azo i pozostałe niedobitki wchodzące każdego dnia na Koniczynkę.
Gdy Ania przedstawiła Piotrka - chór przyklasnął, a dzisiaj (w Dniu Dziecka), kiedy jest bezradna jak dziecko, tyko Ty Azo dotknięta świeżym cierpieniem dałaś świadectwo wiary. A reszta? Proszę, nie  czekajcie na sensację. Ania potrzebuje od nas, nie jak pisze „zaklinania pozytywnej przyszłości”, ale naszych gorących serc, naszej gorącej modlitwy, naszego przejęcia na siebie jej cierpienia, nawet od tych którzy jak Wawik potrafią powiedzieć: Moja wiara jest słaba, ale w mojej słabości mówię PANIE  BOŻE nie proszę za siebie, ale proszę za Anię i jej córkę Gosię ukój ich ból i wskaż im drogę do SIEBIE, sprowadź je na swoje ścieżki Panie, nie każ  im się dalej błąkać i przygarnij je do stada.
Amen!

Ps: Patko, ms, babbcio, marzenno, niecho, aggo, ans, dorotko  Czy to jest  zaklinanie pozytywnej przyszłości dla Ani i Gosi Proszę, odezwijcie się.
Pozdrawiam.
Jerzy